شیشه بری
هنر شیشه‌گری یکی از کهن ترین صنایعی است که بشر به آن اشتغال داشته‌است. کاوش‌های باستان‌شناسی مارلیک هنسلود شوش رواج شیشه‌گری در ایران باستان (عهد هخامنشی) را به اثبات می‌رساند.
شیشه دست ساز از جمله قدیمی ترین محصولات دستی است که در ایران دارای سابقه طولانی بوده است.یک گردن بند شیشه ای متعلق به 2250 سال قبل از میلاد که دارای دانه های ابی رنگ است ودر ناحیه شمال غربی ایران کشف شده ونیز قطعات شیشه [۱]ای مایل به سبز که طی کاوش های باستان شناسی در لرستان ،شوش و حسنلو به دست امده، نشان دهنده سابقه ساخت و یا استفاده ازاین صنعت در کشورمان است. باستان شناسان معتقدند که سومریها در هزاره سوم قبل از میلاد با شیشه، آشنایی داشته‌اند. رومن گیرشمن بطریهای شیشه‌ای زیادی از حفاریهای معبد چغازنبیل به دست آورده‌است. از زمان هخامنشیان، شواهد اندکی برای استفاده کلی از شیشه در دست است. آثار شیشه‌ای کهن نشان می‌دهد که تا پیش از سده اول پیش از میلاد، از شیشه فقط یه حالت توده‌ای استفاده می‌کرده‌اند. با کشف اشیای شیشه‌ای از زمان اشکانیان و ساسانیان می‌توان گفت صنعت شیشه‌سازی در ایران رواج کامل داشته و از دو روش ساخت «دمیدن در قالب» و «دمیدن آزاد» استفاده می‌شده‌است. از دوره سلجوقیان تا دوره مغول ظرفهای شیشه‌ای بسیار زیبا با تزیینات گوناگون به صورت مینایی، تراشیده یا با نقوش افزوده از کوره شیشه‌گران شهرهای ایران بیرون می‌آمد.
با ظهور اسلام بسیاری از شیشه و بلورسازان ایرانی به دمشق و حلب در سوریه کوچ کردند. در این دوره از تاریخ شیشه‌گری، علاوه بر تغییر کلی فرم شیشه، نقاشی و خطاطی بر روی شیشه با رنگ‌های کوره‌ای و لعاب‌های رنگی متداول شد و نوعی شیشه که اصطلاحاً مینایی نامیده می‌شود پا به عرصهٔ وجود گذاشت. دورهٔ سلجوقی (قرن ۵ و ۶هـ) نخستین دورهٔ شکوفایی شیشه‌گری در ایران پس از اسلام محسوب می‌شود.
بعدها با روی کار آمدن سلسلهٔ صفوی و توجه خاص به این رشته، کارگاه‌های شیشه‌گری در اصفهان و شیراز ساخته شد و هنرمندان، تحت تعلیم تعدادی از بلورسازان و نیزی {ایتالیایی} قرار گرفتند.
